Onze kapitalistische sociale orde staat ter discussie

De rijke noorderlingen kunnen de opstandige lagere en lagere middenklasse kalm houden door te verwijzen naar Griekenland, de kinderopvangmedewerkers kunnen mini-loonsverhogingen aangeboden krijgen en piloten en treinbestuurders moeten al tien jaar met dezelfde koopkracht rondkomen. En de armoedespiraal in Spanje en Portugal is voor de Italianen en de Fransen te houden: de hoogste en laagste inkomens blijven uit elkaar drijven. Dat is de grondgedachte van de schijnbare politieke chaos. Jürgen Habermas noemt de gevolgen van zakendoen naar de heersende economische doctrine, maar hij wil ze verlichten door een politiek tekort te overwinnen en roept de burgers van Europa op om een ​​gemeenschappelijke politieke wil te ontwikkelen. Daarbij leidt hij echter af van de essentie van de kapitalistische economische activiteit; dit omvat de toenemende verdeling in rijk en arm en de overeenkomstige verdeling in arme en rijke naties. Hij wekt de illusie op dat een simpele omschakeling van bezuinigingen naar "tekortuitgaven" een oplossing zou zijn en dat dit politiek gerealiseerd zou kunnen worden. Maar Keynes is gewoon een ander gezicht van de kapitalistische sociale orde. De ongepastheid van dit recept wordt duidelijk als het op internationaal niveau wordt toegepast met niet-gerelateerde nationale ontwikkelingen. Habermas durft onze sociale orde niet in twijfel te trekken.