Een media-ramp als geen ander

De gedrukte media vullen hun kolommen met technische termen zoals verdubbelingstijd en met statistieken die verondersteld worden steile stijgingen te vertegenwoordigen zonder de achtergrond, betekenis en relevantie uit te leggen. Het publiek zit vast met het idee dat het een kwaadaardige ziekte zou zijn. Deze indruk moet worden onderstreept met de formulering dat het een nieuw virus zou zijn. Het feit dat het pas nieuw is ontdekt, wordt verborgen….

De gedrukte media vullen hun kolommen bijna wellustig met technische termen zoals verdubbelingstijd en met statistieken die een steile stijging zouden moeten vertegenwoordigen zonder de achtergrond, de betekenis en de relevantie uit te leggen. Het blijft bij het publiek dat het een kwaadaardige ziekte zou zijn. Deze indruk moet worden onderstreept met de bewoording dat het een nieuw virus zou moeten zijn. Het feit dat het alleen werd herontdekt, wordt verwaarloosd.

Elke dag dringt televisie door op intensive care-afdelingen en het dagelijkse nieuws toont beelden van hulpeloze mensen op apparaten. Sensationele lust komt voor het behoud van waardigheid.

Zelfs de nachtelijke misdaadfilms tonen de hele tijd lijken; deze films kunnen niet langer zonder de weergave van zalen van pathologie. Op deze manier wordt het publiek verdoofd en tegelijkertijd de angst opgewekt dat men zo onwaardig behandeld zou kunnen worden.

Gewetenloze politici zoals Lauterbach tekenen ondersteunend horrorbeelden van levensreddende maar ontbrekende apparaten. Het zijn meestal dezelfde politici die verantwoordelijk zijn voor de verwoesting van de gezondheidsstelsels in de zuidelijke landen van het continent. En wie denkt er niet aan de recent geïmplementeerde medische zelfmoordhulp?

Het is geen virus is het monster, we hadden het toen we twee jaar geleden griep hadden, toen vijfentwintigduizend mensen stierven in twee maanden en niemand was erin geïnteresseerd, maar het politieke apparaat dat schaamteloos de angst en hulpeloosheid van mensen uitbuit, is het monster.

De wereldwijde economische crisis werd al lang ingeluid. Bij de professionele waarnemers was het duidelijk dat de crash zou komen. De aandelenkoersen bereikten duizelingwekkende hoogten, de prijzen voor goederen daalden en de overproductie in de geïndustrialiseerde landen kon niet worden gestopt, zelfs niet met leasemodellen en tijdelijke aankoopprikkels (Black Friday). De overheveling van de productie naar lagelonenlanden bereikte zijn grenzen. Het werd steeds duidelijker dat de exorbitante onevenwichtigheid in de buitenlandse handel geen duurzame economie kon zijn. De ene bubbel (meest recentelijk in onroerend goed) na de andere ontstond.

De politici, die natuurlijk precies wisten dat de ineenstorting op handen was, hoopten de openbaring naar de periode na de algemene verkiezingen te kunnen slepen. In die zin was het constante gesprek van Altmaier dat we tijdens de crisis hadden doorstaan, bedoeld. Ten tijde van de extreme escalatie kwam de redding in de vorm van Dr. Drosten die een coronavirus heeft opgeblazen tot een dodelijk virus.

Nu kon het politieke apparaat zijn macht tonen en alle instrumenten gebruiken: de mensen kastijden, demoraliseren, splitsen en onderwerpen. En de Kanselarij vond nog steeds de wending om immoreel te verklaren, die zich niet aanpast en daardoor de ouderen en de zieken in gevaar brengt. Jarenlang deden de heersers zich echter voor als doof toen de aandacht werd gevestigd op de verpleegkundige noodsituatie. De landen van het Oosten werden beter afgezogen om hier de lonen te verlagen, totdat de populistische regering van Polen bijvoorbeeld niet anders kon dan de bureaucratische moeilijker te stropen.

Het mediacomplex bereidt nu op ongebreidelde, cynische wijze de discriminatie van ouderen voor: mensen met een rollator durven niet meer de straat op, ze worden lastiggevallen.