De terreur en de nieuwe wereldorde
De terroristische aanslagen in Parijs, Londen en Berlijn werden uitgevoerd door Arabieren. Hun volkeren worden beperkt door twee fascistische staten. Vanuit het noorden berooft de terreur van het apartheidsregime van Israël de Palestijnen van de lucht die ze kunnen inademen, en in het zuiden is Saudi-Arabië gewapende IS-bendes en huursoldaten. Beiden “stabiliseren” de regio namens het Westen. In het midden ligt de Egyptische militaire junta, gefinancierd met Amerikaanse miljarden, elk streven naar vrijheid onderdrukt. De omverwerping en executie van S. Hussein en Gaddafi dienen als een waarschuwing voor alle ongehoorzame dictators. De kracht van het Westen was niet langer voldoende om Assad ook omver te werpen. Hier werd de terugval van het Westen gestopt door Rusland en de Iraanse regionale macht.
Rusland wil een unipolaire wereldorde die wordt gedomineerd door de VS niet erkennen, en de VS kunnen deze niet langer afdwingen; Tegelijkertijd zijn China en Duitsland op zoek naar het wereldtoneel. Blijkbaar vereist het kapitalisme nu een multipolaire orde. De mensen die er niet van profiteren, voelen hun hulpeloosheid en verzetten zich tegen de vertragende culturele elementen zoals kunst, religie en nationaal bewustzijn.
De kapitalistische wereldorde met het najagen van winst als hoogste wet vormt enerzijds de materiële basis voor culturele verworvenheden, maar staat er anderzijds diametraal tegenover. Rassen die in deze processen worden verpletterd, baren terroristen die liever zichzelf opblazen dan lijdende omstanders te zijn.
Steeds meer Nigerianen zich realiseren dat de rijkdom van het Westen is gebaseerd op de exploitatie van hun oliebronnen, zijn Zuid-Afrikanen in toenemende erkenning van het belang van het bevorderen van goud uit de mijnen en de Congolese voelen geleidelijk de afhankelijkheid van het Westen van de zeldzame aarden en het gedegradeerde onder hen koper.
De ongebreidelde uitbuiting van minerale hulpbronnen en arbeid van de arme landen vereist toenemende militaire inspanningen, die één supermacht niet langer alleen kan creëren. De resulterende multipolariteit brengt de bestaande economie en ons sociale model echter niet in gevaar, integendeel, het komt de gehechtheid ten goede.