Tellende kandidaat Schulz en de laatste ploeg van de SPD
Toen duidelijk werd dat Gabriel tegen Merkel high zou verliezen, stuurde hij Martin Schulz op het laatste moment. Hij zou de nederlaag moeten nemen en dan terug op de achtergrond. In geen enkel geval mag hij echter kanselier worden met de hulp van links.
In ieder geval had Gabriël bepaald dat het ambt van minister van Buitenlandse Zaken voor hem zou worden gereserveerd. Hij wist dat zijn rechtse posities door de media zouden worden ondersteund. Televisie en gedrukte media overboden elkaar toen ter ere van zijn werk voor de reputatie van Duitsland en brachten hem in opiniepeilingen naar de top. Gabriel wilde zich onder geen enkele voorwaarde ondergeschikt maken aan een partijleider Schulz.
Na de verloren gegane verkiezingen was Schulz echter van mening dat zijn ervaring in Brussel hem geschikt maakte voor Europese politieke beroemdheden en dat het ambt van minister van Buitenlandse Zaken bij zijn neigingen zou hebben gepast. De SPD-basis wilde een partijleider die verdienstelijke kameraden eert bij feesten, eretekens uitdeelt en de ziel van de partij streelt, maar bovenal moet de partijleider toezicht houden op de regeringsleden om te voorkomen dat sociaaldemocratische zorgen wegdrijven. In deze situatie zagen Gabriel en de andere concurrenten in de partijleiding kans om van Schulz af te komen. De media steunden ijverig met de beschuldiging dat Schulz zijn belofte om niet in de regering te gaan had gebroken. Nu konden de linker Nahles en de rechter Scholz hun krachten bundelen, de leiding nemen en Gabriel en Schulz tegelijkertijd doden. Maas, met de gestalte van een priman, zou in ieder geval geen gevaarlijk contragewicht ontwikkelen. (Hij deed ook de ondankbaarheid bij de Netanyahu-kliek heel goed).
Schulz's politieke talent alleen was niet genoeg: netwerken in het Berlijnse politieke toneel en vooral roekeloosheid zou absoluut noodzakelijk zijn geweest om de kans te krijgen om zich te bewijzen als partijleider.
Dus de SPD stuurt hun laatste contingent in de race en wacht op betere tijden. De hulpeloze discussie over de sociale wetten van Schröder toont aan dat de SPD haar klanten nog steeds niet wil bekennen en blijft zoeken naar redding in de welgestelde middenklasse.