Het leugensdebat over een basispensioen
De meest flagrante claims zijn net goed genoeg om tegen een basispensioen te polemiseren: “Ze hebben allemaal onroerend goed en hebben geen pensioen nodig. Ik ken iemand die twee huizen heeft en in Hartz IV intrekt ... " Of de vrouw van de tandarts wordt in het spel gebracht, waarvoor een middelenonderzoek vereist is. De politici van de rechtse partijen zijn wat vaardiger in hun uitspraken en zeggen dat er geen geld is. Ze mobiliseren afgunst en wrok en onderdrukken het feit dat ze hier het geld van de arbeidersklasse beheren en niet de rijkdom van de rijken. De media-mainstream daarentegen, en zelfs het centrale orgaan van de Duitse bourgeoisie, de FAZ, prijst het concept van de SPD, wetende dat het niet zal worden gerealiseerd.
Volgens de huidige sociale wetgeving van Schröder en Fischer ontvangt de werkloze, die 50 of 60 000 Euro in het pensioenfonds heeft gestort, slechts een fractie van het inkomen als hij werkloos wordt. De meeste betaalde bedragen blijven geconfisqueerd. Nu, volgens de nieuwe plannen van de SPD-leiding, moet een groter deel van de ingehouden bijdragen worden betaald door de werkloze twee jaar te geven in plaats van een jaar voordat hij lager werk moet aanvaarden: een kleine concessie, echter met grote gevolgen voor de betrokken persoon. En al vergif CDU en FDP en probeer de middenklasse tegen de arbeidersklasse te spelen. Nahles en Scholz, aan de andere kant, verontschuldigen zich voor hun schandalige plannen en wijzen op de beweging van de gele vesten, die ook Duitsland bedreigt.
Demonstraties van de beweging "stand up" zijn gepland voor het weekend in de hoofdsteden van de deelstaten en het is niet duidelijk of de beweging zal radicaliseren en dezelfde invloed zal krijgen als de gele hesjes-beweging in Frankrijk.
Het is tenslotte opmerkelijk dat de SPD eerst door het electoraat moest worden gewurgd om hen op zijn minst in hun programma te ontmoedigen door hun asociale parcours. Of het nog steeds nodig is, is echter de vraag: FDP en Groenen verlangen al naar het overnemen van hun regeringsvoorzitters.