Een Hanseatic handelaar
Olaf Scholz doorloopt de droomcarrière van een sociaal-democraat van de hogere functionele klasse. Als hij tot partijleider wordt gekozen, heeft hij een van zijn droomdoelen bereikt.
Met een kleine burgerlijke achtergrond was hij een stoere propagator van de slogan van vooruitgang door opvoeding. In het studenten- en universitaire milieu, waarvan de vertegenwoordigers in Hamburg de SPD domineren, heeft hij zich opgewerkt tot de levensomstandigheden van de proletariërs. En in verantwoordelijke functies, vooral als minister van Financiën, heeft hij burgerlijke posities vertegenwoordigd. Hij verspreidde gretig de ideologie van de staat, die geld moet besparen. Hij wilde niet uitleggen voor wie men moest sparen.
Maar de proletariër is afhankelijk van collectieve zorg. Hij heeft geen materiële middelen om te redden. Hij wil zijn kinderen naar buitenzwembaden en naar gerenoveerde scholen en kleuterscholen kunnen sturen. En de proletariër, die zijn mankracht zijn hele leven beschikbaar heeft gesteld, accepteert niet dat hij alleen op oudere leeftijd naar de Lüneburger Heide kan reizen, maar niet langer in het buitenland. Ouderdomsarmoede is geen probleem waar functionarissen uit het universitaire milieu mee kunnen omgaan. Duitstalige artsen zijn niet het probleem voor de hogere klasse van functionarissen. Wanneer problemen worden gehoord, verschillen de leidende klieken in de afzonderlijke partijen niet.
Over een periode van meer dan twaalf jaar waren vele miljarden (nu meer dan vijftig miljard) voor hen beschikbaar. Scholz en Schäuble verschilden niet.
Net als Schäuble zette Scholz de bezuinigingskoers van de regering voort, die zich uitte in de achteruitgang van openbare diensten van algemeen belang.
Waarom ontkent de leidende officiële klasse van de SPD haar kiezers? Schröder wilde zijn afkomst achter zich laten en stopte met het woord werker. Hij sprak alleen over het volk (misschien naar het voorbeeld van een zekere Duitse keizer die plotseling geen partijen meer kende).
Deze officiële klasse schaamde zich voor zijn oorsprong en zijn kiezers uit het proletarische milieu. Ze genieten allebei van hun sociale opkomst, hun macht en hun prestige voor hen. Maar ze willen hoger gaan. Ze willen erkend worden door de burgerij. Ze willen erkend worden als leden van de burgerlijke klasse. Alleen dan zijn de carrière-experts en de klimmers tevreden.
Schroeder was een meedogenloze carrière en Scholz zou een geschikte opvolger zijn, zo niet met zo'n grote mond.
Als iemand überhaupt nog voor de SPD stemt, is dat zeker niet vanwege de Berlijnse functionarissen, die alleen een verbod op plastic tassen verzinnen om de klimaatcrisis het hoofd te bieden, en iedereen die denkt dat dit twintig jaar geleden werd gemist, is nu gewoon een grap voor de media. Actionisme tegen kortademigheid neemt de verstoorde relatie van de SPD met milieubescherming niet weg.
De SPD is niet langer verankerd in de arbeidersklasse (deze klasse bestaat niet meer voor luxe functionarissen) en de middenklasse heeft deze partij niet langer nodig. Hanseatic koper gebruikt niets.