Moet Sahra Wagenknecht de beweging “opstaan” op de voorgrond blijven leiden of vertegenwoordigen?
Samen met haar man, Oskar Lafontaine, ontwikkelde mevrouw Wagenknecht het idee voor de beweging en zette het door tegen het felle verzet van de gevestigde krachten in de partijen van het linkse spectrum. De reguliere media waren erg voorzichtig en toen de trein begon te rijden, zijn sommige media die niet als conservatief kamp worden beschouwd op het toneel verschenen. Maar ze zouden zich niet op hun gemak voelen bij een scherpe koers naar links. Je ziet in de beweging meer een steun voor de sociaaldemocratische koers a la Scholz en Nahles: onze mooie economische opleving zou anders tot stilstand komen als het minimumloon aanzienlijk zou worden verhoogd, en waar zouden we heen gaan als de ontvangers van sociale uitkeringen niet langer worden lastiggevallen en blootgesteld zou. Niemand mag zich op zijn gemak voelen in de sociale hangmat, zoals kardinaal Lehmann op het hoogtepunt van de neoliberale golf eiste. En men zou dan migranten niet meer via de immigratiewet kunnen onderzoeken op hun geschiktheid voor de Duitse arbeidsmarkt, het loonpeil zou tot onvoorstelbare hoogten worden gedreven. De Duitse economie kan nu echter geen “loonsverhoging” gebruiken. Dus haal de migranten binnen en integreer ze op de Duitse arbeidsmarkt. De gezinsleden die niet kunnen werken, moeten natuurlijk in hun thuisland blijven. De bewapening van de politie en de bescherming van de grondwet zorgen voor veiligheid, daar staan Seehofer en Maassen voor.
En als Wagenknecht de overhand had, zouden de dieselvoertuigen moeten worden omgebouwd ten koste van bedrijven. Dat zou het rendement, een onfatsoenlijke onderneming, aanzienlijk verminderen. En de energiebedrijven zouden bruinkoolwinning in het Hambach-bos moeten beëindigen. En waarschijnlijk zou zelfs het gebruik van het Braziliaanse tropische hout worden belemmerd. En uiteindelijk zal zelfs onze Bundeswehr ons niet meer kunnen verdedigen in Mali en in de Hindu Kush, en onze marine moet de zeeroutes niet langer zuiver houden en de Oetkerkerzern-vissersvloot beschermen tegen de West-Afrikaanse kust. Eigenlijk ondenkbaar!
Sahra Wagenknecht zou voor dit alles staan. Dergelijke ideeën zijn veel te ver links en daarom verdeeldheidwekkend. Daarom moet de beweging geleid worden door een activist die een beetje groen is en, indien mogelijk, een grote mond heeft.
Het zal moeilijk zijn voor Wagenknecht om de beweging te leiden. Heeft ze het formaat van Sanders, van Corbyn? Misschien, misschien ook niet. Hoe zit het met Lafontaine? Voor hem kunnen misschien gezondheidsredenen een rol spelen. Welke andere alternatieven zijn er? Op dit moment ontbreekt een persoonlijkheid met het Corbyn-formaat.
Op welke manier wil de beweging de verkiezingen beïnvloeden? Dit moet worden gecommuniceerd, anders blijft het bij de digitale debatclub.
De twee uitersten die oud-links vertegenwoordigen, worden enerzijds vertegenwoordigd door het duo Scholz en Nahles, die onbewogen de neoliberale Schröder-Gabriel-lijn voortzetten en het laatste beetje geloofwaardigheid weggokken. Het is moeilijk te geloven, het bleek erger dan verwacht. Aan de andere kant zijn er de sektariërs van "open grenzen voor iedereen". Ze maken zich los van de politiek en zullen binnenkort "een onmiddellijk einde aan het kapitalisme" eisen.
Daartussen moet Nieuw Links een lijn vinden.
Mevrouw Wagenknecht is een zeer getalenteerde politicus en tevens de meest begaafde spreker van de politieke klasse. Omdat je het water niet kunt bereiken. De kwalificatie voor een nieuwe leidende positie moet haar niet worden ontzegd.
Corbyn wordt momenteel zwaar aangevallen en wordt bestempeld als een antisemiet omdat hij zich niet distantieert van het veroordelen van de Israëlische terreur tegen de Palestijnen. Deze stiekeme methode om linkse posities los te wrikken, zal ook worden blootgesteld aan Wagenknecht. Lafontaine heeft in zijn politieke leven genoeg intriges en vijandigheid ervaren om Wagenknecht te ondersteunen.
Corbyns positie ten opzichte van de EU en de Brexit is ook buitengewoon moeilijk, omdat de EU niet alleen een neoliberaal administratief centrum is, maar ook een projectiescherm voor de ideale visie van een jongere generatie, die de bekrompenheid van de nationale opvatting vernietigt.
Bij Sanders weten we niet genoeg; de media schenken ons nieuws over het hoofd van het witte huis. Sanders inspireert tenslotte sommige tieners en heeft hen uit hun politieke lethargie gescheurd.