Italië in de bezuinigingsval

De Italiaanse overheid zou niet moeten investeren, geen pensioen moeten opheffen en de lonen onder druk moeten zetten. Het moet het staatsbezit van de bedrijven verspillen en openbare taken verwaarlozen. Dit is het klassieke neoliberale programma. Dit is wat de politieke klasse buiten Italië eist, zoals hedge funds en publieke financiële instellingen zoals het IMF het eisen. Dit programma heeft Griekenland al op de knieën gekregen en nu is het de beurt aan Italië.

De media, vooral de Duitsers, zijn ijverig ijverig. Hoewel de staat alleen het financiële volume betaalt waar zijn burgers voor hebben gewerkt, herhalen de media het begrip schuld voortdurend alsof het een privéhuishouden is. Het gaat in feite om de daling van de winstvoet, die alleen met lage lonen kan worden gestopt. Dit leidt tot de verarming van een steeds groter deel van de bevolking. Een deel van de middenklasse wordt een woede, een ander deel moet voor zijn bestaan ​​vrezen en de val naar de lagere klasse vrezen. De verarming en afhankelijkheid van sociale voordelen leidt tot depressie en angst en het vinden van individuele uitweg, alsof er een persoonlijke schuld was.

De vakbonden zijn zwak, want degene die zijn arbeidskracht nog kan verkopen, heeft het beeld van de werklozen voor ogen en biedt weerstand tegen de looneisen.

Op deze manier is Duitsland, vooral sinds de Brioni Chancellor, verder gegaan. Met zijn opgebouwde kapitaal en met de steun van de financiële sector en met de hulp van de EU, kan Duitsland de zuiderlingen dwingen tot de bezuinigingskoers. Griekenland is nu de beurt aan Italië en Frankrijk is al in zicht. Dit werd genoemd vóór de nazi-bezetting van de grootschalige economie. Hierin zit een zekere historische onvermijdelijkheid, maar dit kan abrupt worden gestopt bij een instorting van de euro.