Staatsfilosoof Habermas

Habermas heeft deze sociale orde nooit in twijfel getrokken. Hij sprak altijd kritiekloos over democratie en “met elkaar praten”. Hij heeft het bovenstaande en het onderstaande altijd verdedigd:

Toen de 68-beweging begon bij de studenten, aanvallende autoriteiten, uitdagende hiërarchieën, nam hij snel afstand van zichzelf.

Op het hoogtepunt van de economische en financiële crisis met een hoge werkloosheid tien jaar geleden, verwelkomde hij de sterke druk op de lagere klasse door de regering-Schröder-Fischer.

Geheel onkritisch (zijn leraar M. Horkheimer zou dit bevestigend hebben genoemd), heeft hij de euforie van Europa aangewakkerd zonder een woord te verliezen over de machtskloof tussen de noordelijke en zuidelijke landen.

Democratie en 'met elkaar praten', midden- en hogere klassen horen zoiets graag, als er niets fundamenteel verandert. Hiervoor krijg je prijzen en onderscheidingen en de media zijn enthousiast.

Maar hij heeft de belangrijkste taak van de filosoof verraden, om de samenleving een spiegel voor te houden en haar buiten de huidige sociale orde te wijzen. (zie: Karl Jaspers: "Waar gaat de Bondsrepubliek naartoe?".)

Trump spreekt over een Amerika dat hij weer groot wil maken, maar er is alleen territoriaal. De armen en kansarmen zouden alleen maar stil moeten zijn, dan zouden ze betrokken zijn bij de rijkdommen van Amerika. Dat er mensen in het zuiden van het continent zijn, die erg slecht zijn, hij is altijd op het onderwerp om de onrust in hun eigen land klein te houden en om tevreden te zijn met de Amerikaanse democratie. Macht en overheersing moeten echter verzekerd zijn, of dit nu filosofisch beperkt of politiek vlak is, de intentie blijft hetzelfde.