Het racisme van de Duitse, politieke klasse

Na de oorlog heeft de politieke klasse met succes haar antisemitisme als een specifieke vorm van racisme onderdrukt, maar toch wordt racisme nog steeds geuit, nu tegen de Arabieren, vooral tegen de Palestijnen; deze verschuiving wordt verdoezeld door steun voor de fascistische Israëlische regering. Niet voor niets waren na de oorlog de meest fervente aanhangers van Israël te vinden in rechtse kringen die de nazi's al steunden: Globke, Filbinger, Kiesinger, "Hessian Legacies". En de media, en vooral de Springer-pers, bleven de bewering herhalen dat steun voor Israël deel zou uitmaken van de oprichtingsmythe van de BRD, die het tot een dogma met constitutionele status verheft. En mevrouw Merkel hield volgzaam vol.

Zelfs het neoliberale verhaal van de politieke klasse van de BRD gaat niet voorbij aan de toewijding aan de huidige, Israëlische staat. Het inherente racisme van het neoliberalisme kan zo elegant worden verdoezeld. Dat de regionale grootmacht Israël onophoudelijk moord, doodslag en onderdrukking van de Palestijnen pleegt, wordt speels neergehaald.

De ideologische afstemming omvat niet alleen de media-mainstream: nu is ook de artistieke leiding van de Triennale onder druk gezet met als doel een Schotse band uit te laden. Dit ondersteunt de BDS, een internationale, politieke beweging ter ondersteuning van de rechten van de Palestijnen. En natuurlijk blinkt CDU-premier Laschet uit met de uiterst betreurenswaardige weigering om deel te nemen aan de opening van het festival.

De indruk ontstaat dat de bezetting van de politieke klasse en de media met de oorlogen in het Midden-Oosten en het Oost-Westconflict de klassentegenstellingen in hun eigen land zouden moeten afleiden.